Zo pak ik het aan: “Zeg, wat is er de afgelopen maand allemaal gebeurd?”, is zomaar een vraag die ik mogelijk als eerste stel. Aan de andere kant ontstaat een lichte frons. Een denkfrons. Er gebeurt zoveel: maar wat is noemenswaardig? Eureka. “Nou, nu je het zegt, we naderen de oplevering van project Y, daar heeft Linda, onze projectmanager, een fantastische bijdrage aan geleverd. Wat kan zij goed plannen en organiseren! En Joep, de stille kracht van dit project als vormgever, heeft elke deadline alles gegeven. We hebben geen seconde spanning gehad dat het niet zou lukken. En het eindresultaat? Sjongejongejonge, dat mag er zijn!” “Hebben Linda en Joep al iets gedeeld over dit project?” “Nee.” “Zal ik eens met ze in gesprek gaan over hun aanpak? Wedden dat dit potentiële klanten aanspreekt?” Of “Welk idee ligt al maanden op de plank, maar komt er simpelweg niet van in de uitvoering?” Weer die denkfrons. “Nou, veel van onze medewerkers doen uitingen namens onze organisatie naar de buitenwereld. Maar dit doen ze allemaal op hun eigen manier, met hun eigen stem en in hun eigen taalgebruik.” “Je bent op zoek naar richtlijnen voor je communicatie?” “Ja!” “Waarom komt het er niet van?” “Niemand weet waar we moeten beginnen.” “Say. No. More.” Het antwoord op al je vragen zit al in je. Je wacht alleen op iemand die het eruit trekt. En uitvoert. Dus: Ik duik je organisatie in Interview de juiste mensen Stel de vragen die ertoe doen Vind de verhalen die blijven hangen Vertaal ze naar formats die werken Soms is dat een casetekst van een afgerond project. Soms is dat een reeks LinkedIn-berichten. Soms is dat een medewerkersportret. Soms is dat een uitgewerkte tone of voice. Soms is dat een hele brandstory. Soms is het een combinatie van alles hierboven.